DİSK, KESK, TMMOB, TTB tarafından düzenlenen 10 Ekim Emek, Barış, Demokrasi Mitingi`ne yapılan kanlı saldırıya tepki göstermek için Şubelerimizin bulunduğu binalara `Yastayız, İsyandayız 10.10.15` yazılı pankartlar asıldı.

"Yastayız, İsyandayız 10.10.15"

DİSK, KESK, TMMOB, TTB tarafından düzenlenen 10 Ekim Emek, Barış, Demokrasi Mitingi`nde yapılan kanlı saldırıya tepki göstermek için İMO Şubelerinin bulunduğu binalara "Yastayız, İsyandayız 10.10.15" yazılı pankartlar asıldı.

10 Ekim`de TMMOB, DİSK, KESK ve TTB tarafından düzenlenen barış mitingine acımasız, insanlık dışı, barbarca bir saldırı yapıldı. İki canlı bomba yanlarında taşıdıkları bombayı binlerce insanın arasında patlattı. Bırakalım saldırının önlenip önlenemeyeceğine dair tartışmaları, kaç insanımızın hayatını kaybettiğini, kaçının yaralandığını bile net bir biçimde açıklayamıyor siyasi iktidar.
 
Kaç insanımızı kaybettik, kaç canımız yaralandı hesabını bile tutamıyoruz.
 
Bırakalım istihbari faaliyeti, güvenlik önlemlerini, yaralıların yardımına koşan insanların bile gaza boğulduğu bir ülkedir Türkiye.
 
Öyle bir ülke haline geldik ki sadece barış isteyenler Ankara`da, yani bu ülkenin başkentinde büyük bir katliama uğrayabiliyor. 10 Ekim`de barış istemek için toplanan, demokratik taleplerini dile getirenlerin üzerine ölüm yağdırılabiliyor.
 
Barış istemek suç mudur? Kardeşçe yaşamak istiyorum diye haykırmak suç mudur? Silahlar sussun demek suç mudur?
 
Ne yazık ki böyle bir ülke haline geldik. Nerdeyse ölenler suçlu ilan edilecek.
 
Suruç katliamından sonra, "bundan büyük bir kötülük yaşamayız artık" demiştik. Ancak yaşadık, yaşattılar.
 
Savaştan ve kandan beslenenler, siyasi emellerine ulaşmak için çocuklara, kadınlara, yaşlılara, gençlere kıydılar. Savaş baronları işçilerin, öğrencilerin, memurların, mühendislerin canına kıydı.
 
İstanbul Teknik Üniversitesi İnşaat Mühendisliği Bölümü 3. Sınıf öğrencisi Güney Doğan ve Atılım Üniversitesi İnşaat Mühendisliği Bölümü 4. Sınıf öğrencisi Başak Sidar Çevik sadece barış istedikleri için katledildi.
 
Yaralılarımız da var. Diyarbakır Şubemizden meslektaşlarımız İlyas Kaya ve Cihan Andiç`in yoğun bakımda, Eskişehir Şubemizden meslektaşımız İbrahim Akgün, İstanbul Şubemizden Hüseyin Doğan ve Ankara Şubemizden Ruşen Topal`ın da tedavisi devam ediyor.
 
Evet, bu ülke savaştan çok çekti. Bu ülkede büyük acılar yaşadık. Pırıl pırıl gençlerimizi toprağa verdik. Demek birileri hâlâ can almaya, kan akıtmaya kararlı. Birileri hâlâ ölümün gölgesinde bir ülke kurguluyor; bombaların patladığı, insanların sokağa çıkmaktan korktuğu, muhalefetin şiddetle bastırıldığı, insanların etnik, dini ve mezhep kökenine göre kamplara ayrıldığı ve giderek bölündüğü bir ülke yaratılmak isteniyor.
 
Açık ki 10 Ekim katliamı sadece canlarımızı bizden kopartmadı, gelecek umutlarımızı da yok etmek için gerçekleştirildi.
 
Şimdi bir karar vermek zorundayız. Ya o bombayı patlatanların beklediği olacak ya da barışın ve kardeşliğin ülkesini kuracağız.
 
İnsanlığa düşman olanların hevesini kursağında bırakmaya kararlıyız. Bu ülkede elbet bir gün barış ve kardeşlik toplumsal yaşamın tek belirleyicisi olacaktır. Katliam sonrası açığa çıkan tepki insanların barışta ne kadar kararlı olduğunu göstermekle kalmadı, iktidar hırsının bedelini ülkeyi ölüme ve acıya teslim ederek ödetenlerin, tarihin şaşmaz yargısından kurtulamayacağını da açığa çıkarttı.
 
Acımız büyük, zaman zaman kendimizi çaresizliğin girdabında hissediyoruz.
 
Lakin 10 Ekim katliamını ve yitirdiklerimizi unutmayacağımıza dair sözümüz ve barış umudumuz da var. Canilere, kan emicilere en net yanıt da bu olsa gerek: İnsanı, hayatı ve barışı savunmaktan asla vaz geçmeyeceğiz.